| |
Strashno mne tumanov
zatkannogo luga
i syryh obochin
s paloyu listvoyu.
Esli zadremlyu ya,
razbudi, podruga,
otogrej dyhan'em
serdtse nezhivoe.
Nyos tebe monista,
gde goreli zori.
CHto zhe na doroge
broshen, obdelyonnyj?
Bez tebya i ptitsa
vysohnet ot gorya,
i ne bryznet sokom
vinograd zelyonyj.
I nikto ne skazhet,
skazka snegovaya,
kak tebya lyubil ya
na rassvete mglistom,
kogda morosilo
ne perestavaya
i spolzali gnyozda
po vetvyam bezlistym.
Maj 1987, Baku
|
vrag@aol.com